اشغالگران به تعهدات خود عمل نکردند، کشورهایی که فقط شعار می دهند - وبلاگ گیت

به گزارش وبلاگ گیت، خبرنگاران، گروه بین الملل - عبدالحمید بیاتی: افغانستان این زخم کهنه آسیای غربی مدتی است دوباره سرباز نموده و این بار هم همچون همواره مردم بیگناه و بی پناه این کشور قربانیان اصلی شرایط موجود هستند و گویا تاریخ در این کشور در حال تکرار شدن است.

در خصوص شدت گرفتن خشونت ها در افغانستان، دولت این کشور اعلام نموده که در ماه گذشته میلادی (ژوئن) بیش از 6 هزار نفر از نیروهای طالبان کشته شده اند. طالبان هم ادعا می نماید که تلفاتی را به نیروهای دولتی در این ماه وارد نموده است.

بر همین اساس در این ماه، 638 نظامی و غیرنظامی در حمله های طالبان و گروه های دیگر در افغانستان جان باخته اند.

افغانستان که امید داشت با خروج اشغالگران اندکی روی آرامش را ببیند به دلایل متعددی از جمله زیاده خواهی کشورهای حامی گروه های افراطی، شانه خالی کردن اشغالگران از عمل به تعهدات، عدم اقتدار دولت مرکزی، متحد نبودن اقوام مختلف با یکدیگر و … درگیر چنان شرایط پیچیده ای شده که خروج از آن مشکل به نظر می رسد.

در این میان البته این فرضیه هم مطرح است که اشغالگران افغانستان برای آنکه بتوانند بهانه ای برای ادامه حضور در افغانستان داشته باشند از وخیم شدن اوضاع امنیتی در این کشور حمایت می نمایند.

در همین رابطه برای تحلیل بهتر شرایط موجود در افغانستان با دو تن از کارشناسان مسائل این کشور میزگردی مجازی را ترتیب دادیم. شرکت نمایندگان در این میزگرد، استاد محمد حسن جعفری دبیرکل حزب رفاه ملی افغانستان و داود عرفان رئیس سابق دفتر هرات انستیتو مطالعات استراتژیک افغانستان، بودند.

اولین پرسشی که از حاضرین در این میزگرد مطرح شد این مورد بود که با توجه به شرایط موجود در افغانستان وظیفه نهادهای بین المللی در قبال این کشور چیست؟

داود عرفان در پاسخ به این پرسش گفت: در 20 سال گذشته نهادهای بین المللی شعارها و وعده های رنگارنگی در خصوص دموکراسی، امنیت، حقوق زنان، جامعه مدنی، مشارکت سیاسی و بسیاری از مسائل دیگر در افغانستان داده اند و در نتیجه آن امروز ما در کشور با نسلی روبرو هستیم که با این شعارها و وعده ها عظیم شده اند و در پی تحقق آنها هستند اما شرایط بگونه ای شده که افرادی که بدنبال برآورده کردن این موارد هستند جان خود را در خطر می بینند.

از سوی دیگر نهادها و جوامع بین المللی که در 20 سال گذشته وعده های رنگارنگ به مردم افغانستان داده اند به این وعده ها عمل ننموده و نمی نمایند. وظیفه این نهادها و کشورها در درجه اول باید حفظ دستاوردهایی باشد که در طول 20 سال گذشته با سختی زیاد بدست آمده اما در کمال تعجب شاهد هستیم که آنها اهمیتی به شرایط افغانستان نمی دهند این نمی گردد که شما هوادار دموکراسی در اروپا و غرب باشید اما برای دموکراسی در افغانستان ارزشی قائل نشوید و کشور را در دام جنگ و وحشت رها کنید. جوامع بین المللی باید با مشارکت کشورهای منطقه بدنبال راه چارهی باشند که جلوی این جنگ خانمان سوز را بگیرند.

محمد حسن جعفری دبیرکل حزب رفاه ملی افغانستان هم در پاسخ به این پرسش گفت: افغانستان پیکر زخم خورده دنیا اسلام است. وظیفه نهادهای بین المللی از جمله سازمان ملل متحد، سازمان کنفرانس اسلامی و هر نهاد یا شخصی که دغدغه انسانیت دارد آن است که جلوی جنگ و خونریزی را در افغانستان بگیرد.

کشورهایی که دم از حقوق بشر زده و شعارهای پر زرق و برقی را در سطح دنیا در این زمینه می دهند باید به این امر توجه داشته باشند که افغانستان امروز بواسطه فعالیت گروه های افراطی، سلفی، وهابی و تکفیری در حال تبدیل شدن به کانون جنگ و خونریزی در خاورمیانه است. این حق مردم افغانستان است که بتوانند آزادانه در صلح و آرامش زندگی نمایند. من به اسم دبیرکل حزب رفاه ملی افغانستان از همه کشورهایی که به نوعی در تحولات افغانستان دخیل هستند تقاضا می کنم تا برای بازگرداندن ثبات و آرامش به افغانستان کوشش نمایند. دود ناامنی در افغانستان به چشم همه خواهد رفت و در مقابل امنیت، ثبات و آرامش در افغانستان به نفع کل منطقه و دنیا خواهد بود.

ما از کشورهایی همانند آمریکا و پاکستان که به صورت واضح و عریان در خشونت های افغانستان نقش دارند تقاضا می کنیم که به شرایط این کشور توجه نموده و نگذارند که این جنگ و کشتار ادامه پیدا کند. افغانستان بیش از 40 سال است که در ناامنی، اضطراب و جنگ به سر می برد و خواهش ما از نهادهای بین المللی این است که توجه داشته باشند افغانستان به اسم کشوری که بیش از 30 میلیون نفر جمعیت دارد نیازمند آرامش و ثبات است.

به نظر من یکی از راه های ممکن برای کاهش سطح خشونت و کشتار در افغانستان، فشار آوردن بر کشورهایی است که از گروه های افراطی حاضر در افغانستان حمایت می نمایند. امیدوارم این کشورها به این نکته پی ببرند که جنگ و خونریزی در افغانستان آنها را به اهداف از پیش معین شده شأن نمی رساند.

پرسش بعدی مطرح شده در این میزگرد این بود که به نظر می رسد آمریکا و کشورهایی که در سال 2001 به افغانستان حمله کردند اکنون از انجام تعهدات خود در قبال مردم افغانستان شانه خالی می نمایند، تحلیل شما در این مورد چیست؟

رئیس سابق دفتر هرات انستیتو مطالعات استراتژیک افغانستان، در پاسخ گفت: آمریکا و متحدانش در آن موقع یعنی سال 2001 بر اساس منافع خود به افغانستان حمله کردند و اکنون که در حال خروج از افغانستان هستند هم بر اساس منافعشان از این کشور خارج می شوند. نه تنها ضمیر و حافظه مردم افغانستان بلکه مردم دنیا این نکته را فراموش نخواهد کرد که این منافع کشورهای غربی است که همه چیز را معین می نماید حتی اگر منافع آنها ایجاب کند گروه هایی را که خود زمانی تروریستی خوانده اند به رسمیت شناخته و با آنها وارد مذاکره می شوند. این کشورها به تعهداتی که داشتند عمل نکردند و برای آنکه بتوانند حضور خود را در افغانستان توجیه نمایند فقط لاف زدند و این لاف ها امروز باعث رنج مردم افغانستان شده است.

دبیرکل حزب رفاه ملی افغانستان هم در پاسخ به این پرسش گفت: آمریکا، سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و کشورهایی که در سال 2001 به افغانستان حمله کردند وظیفه اخلاقی و انسانی دارند که به برقراری صلح و ثبات در افغانستان یاری نمایند. این کشورها باید به تعهداتی که دارند عمل نمایند و نگذارند که مجدداً تروریست ها بر کشور حاکم شوند، نباید افغانستان به حال خود رها گردد چون در غیر این صورت با وخیم شدن اوضاع در افغانستان، شرایط در منطقه هم وخیم خواهد شد.

موضوع دیگری که در این نشست درباره آن بحث شد موضوع فرودگاه کابل و تأمین امنیت آن بود. تأمین امنیت فرودگاه کابل در هفته های اخیر سبب شدت گرفتن تنش میان دولت مرکزی افغانستان، طالبان و آمریکا شده است.

از یک سو طالبان اصرار بر خروج تمامی نظامیان خارجی حاضر در افغانستان دارد اما آمریکا میخواهد تا کنترل فرودگاه کابل در اختیار ترکیه قرار بگیرد و در این میان دولت مرکزی افغانستان هم مدعی است که توانایی حفظ امنیت فرودگاه کابل را دارد.

عرفان در خصوص اهمیت فرودگاه کابل گفت: فرودگاه کابل نماد استقلال، امنیت و اقتدار افغانستان است. فرودگاه کابل نماد رابطه این کشور با دنیا است. تجربیات سال های گذشته نشان داده که هر گاه فرودگاه کابل سقوط می نماید دولت مرکزی افغانستان هم سقوط می نماید. بر همین اساس کشورهایی که خواستار حفظ دولت فعلی افغانستان هستند کوشش دارند تا این نماد (فرودگاه کابل) را تحت هر شرایطی حفظ نمایند. از میان کشورهایی که نام آنها برای حفظ امنیت فرودگاه کابل مطرح است، نام ترکیه بیشتر به چشم می خورد و بدلیل آنکه ترکیه یک کشور مسلمان است مسلماً حساسیت های کمتری در خصوص آن وجود خواهد داشت. البته هنوز معین نیست که مذاکرات مربوط به فرودگاه کابل و تأمین امنیت آن به کجا کشیده گردد.

نکته دیگری که در این رابطه مطرح است آن است که سرنوشت تلخ دکتر نجیب الله (آخرین رهبر افغانستان پیش از حکومت طالبان) موجب شده تا افراد و طرف های زیادی خواستار تأمین امنیت فرودگاه کابل باشند تا از خروج مطمئن شخصیت ها و نیروها مطمئن باشند.

موضوع پایانی مطرح شده در این نشست مجازی، احتمال وقوع جنگ داخلی در افغانستان با توجه به مواردی همانند پیشروی های طالبان، ضعف دولت مرکزی و مسلح شدن مردم عادی برای مقابله با طالبان (نیروهای خیزش مردمی) بود.

محمد حسن جعفری دبیرکل حزب رفاه ملی افغانستان در این رابطه گفت: ما درباره احتمال وقوع جنگ داخلی در افغانستان هشدار می دهیم و از جمهوری اسلامی ایران به اسم یکی از قدرت های اصلی منطقه که در طول سالیان گذشته بدون توقع و چشم داشت پذیرای مهاجرین افغانی بوده می خواهیم تا نقش پررنگ تری در فرایند صلح افغانستان داشته باشد.

ما به اسلام آباد هم هشدار می دهیم که در صورت وقوع جنگ داخلی در افغانستان، پاکستان یکی از قربانیان اصلی آن خواهد بود پس بهتر است کشورهایی که از گروه های مختلف حمایت می نمایند در پی بازگرداندن صلح و ثبات به افغانستان باشند.

داود عرفان رئیس سابق دفتر هرات انستیتو مطالعات استراتژیک افغانستان هم در پاسخ گفت: متأسفانه افغانستان در طول تاریخ در یک جنگ داخلی مزمن قرار داشته، شکاف های عمیق اجتماعی و تبعیض های موجود در کشور راه را برای جنگ داخلی در افغانستان باز نموده و از آنجا که در 20 سال گذشته بحران هویت و مشروعیت در افغانستان حل نشده وقوع جنگ داخلی در کشور متصور است و اگر راه چاره سریعی وجود نداشته باشد و گروه های افغان به صلح و مصالحه تن در ندهند جنگ داخلی در افغانستان اجتناب ناپذیر خواهد بود.