محققان تصور می نمایند که معمای کوتاهی بازو های تی رکس را حل نموده اند - وبلاگ گیت

به گزارش وبلاگ گیت، در طول دو دهه، دیرینه شناسی به نام کوین پادیان، در یک سمینار با عنوان عصر دایناسور ها برای دانشجوهای سالی اولی تدریس می کرد، سؤالی که غالباً به وسیله دانشجوها پرسیده می شد: چرا دست های تیرانوسوروس رکس به طور مسخره ای کوتاه است؟

او برای پاسخ به این سؤال، معمولاً طیفی از فرضیه های پیشنهادی دیرینه شناسان را لیست می کرد - برای جفت گیری، نگه داشتن یا ضربه زدن به طعمه، واژگونی بر روی تریسراتوپ - اما شاگردانش که معمولاً به یک ماکت در مقدار واقعی خیره می شدند، قانع نمی شدند.

پس دست آخر، پاسخ معمول پادیان این بود: هیچ کس نمی داند.

در مقاله ای که در شماره فعلی مجله Acta Palaeontologia Polonica منتشر شده است، پادیان فرضیه تازهی را مطرح می نماید: بازو های T. rex برای جلوگیری از قطع شدن تصادفی یا عمدی آنها در هنگام جمع شدن دسته ای از تی رکس ها بر روی یک لاشه، کوچک شدند تا برخورد سهوی یا عمدی سرها و دندان های تی رکس های کناری دست ها را از جا نکند و پاره نکند!

یک T. rex با طول 14 متر، جمجمه ای به طول 1.5 متر داشت، اما بازو هایش فقط 90 سانتیمتر بودند. مثل این می ماند که یک انسان 180 سانیتمتری، بازوهایی به طول 12 سانتیمتر داشته باشد.

زخم های شدید گاز گرفتگی می توانستند باعث عفونت، خونریزی، شوک و در نهایت مرگ گردد.

پادیان خاطرنشان می نماید که پیشینیان تیرانوسورید ها بازو های بلندتری داشتند، بنابراین باید دلیلی وجود داشته باشد که هم از مقدار بازوها کاهش یافته اند و قدرت تحریک بازوها کاسته شده.

این امر نه تنها بر تی رکس که در اواخر دوره کرتاسه در آمریکای شمالی زندگی می کرد، بلکه به صورت مشابهی بر روی ابلیسارید های آفریقایی و آمریکای جنوبی از اواسط کرتاسه و کارکارودونتوسورید ها که در سراسر اروپا و آسیا در طول دوره کرتاسه زندگی می کردند تأثیر گذاشته.

پادیان اعتراف می نماید که اثبات هر فرضیه، از جمله فرضیه او، 66 میلیون سال پس از انقراض آخرین T. rex سخت خواهد بود.

هنگامی که بارنوم براون، اولین فسیل های T. rex را در سال 1900 کشف کرد، تصور کرد که بازو های پیدا شده آنقدر کوچک هستند که نمی توانند بخشی از اسکلت باشند. همکار او، هنری فیرفیلد آزبورن، که تی. رکس را توصیف و نامگذاری کرد، این فرضیه را عنوان نمود که بازو های کوتاه برای گرفتن جفت در هنگام جفت گیری باشند. این شبیه به گیره های لگنی بعضی از کوسه ها که در واقع باله های اصلاح شده هستند. اما آزبورن نتوانست هیچ مدرکی ارائه کند و پادیان استدلال کرد که بازو های تی رکس برای در بر گرفتن یک تی رکس ماده خیلی کوتاه هستند.

در طول بیش از یک قرن، سایر توجیهات پیشنهادی برای کاربرد بازو های کوتاه شامل تکان دادن آن برای جذب جفت یا دادن سیگنال های اجتماعی، لنگر دادن به تی رکس برای بلند شدن از زمین، نگه داشتن طعمه و ضربه زدن به دشمنان بود.

پادیان از منظر دیگری به این سؤال پرداخت و پرسید که بازو های کوتاهتر چه فایده ای برای بقای حیوان دارند و با توجه به احتمال دست جمعی شکار کردن بعضی از آنها، توجیه تازه را مطرح نموده است.

مارمولک غول پیکر کومودو هم اندونزی به صورت گروهی شکار می نماید و زمانی که طعمه را می کشد، مارکولک ها بزرگتر روی لاشه جمع می شوند و بقایای آن را برای کوچکتر ها می گذارند. همین امر می تواند در خصوص T. rex و سایر تیرانوسورید ها نیز صادق باشد.

پادیان گفت که اثبات این فرضیه ممکن است هرگز امکان پذیر نباشد، اما اگر نمونه های موزه ای در سراسر دنیا از نظر آثار گازگرفتگی آنالیز شوند، می توان گام های خوبی در جهت اثبات برداشت.

زخم های دندان روی جمجمه و سایر قسمت های اسکلت در تیرانوزور ها و سایر دایناسور های گوشتخوار به کرات پیدا شده اند. پس اگر آثار گازگرفتگی کمتری بر روی دست های آنها پیدا گردد، نشان می دهد که این تطبیق در جهت کاهش گازگرفتگی اجرا شده است.

منبع

بخوانید:

بقایای جسد هیتلر، چه سرنوشتی پیدا کرد؟!

در واپسین ماه های حیات، هیتلر، مبدل به مرد افسرده و رهبری شده بود که قادر به گرفتن کوچک ترین تصمیم سیاسی و نظامی نبود. در 30 آوریل سال 1945، هیتلر با شلیک به سر و خوردن سیانور، خودکشی کرد. اوا براون، معشوقه هیتلر که در آخرین روز با وی ازدواج کرد، او را در خودکشی همراهی کرد. با وصیت وی، جسد او و اوا…